maandag 29 augustus 2016

De Noa short

Wie naait wordt onvermijdelijk geconfronteerd met stofrestanten. Kleine lapjes stof waar je soms geen raad mee weet. Stukjes waarvan je je afvraagt of het nog de moeite is om ze bij te houden. Meestal belanden ze in mijn stoffenbak die ondertussen overvol zit. 


Soms ben je bezig met een project en hoop je vurig dat er nog een stukje overblijft, omdat het stofje zo mooi past bij een overschotje van een ander zelfgemaakt kledingstuk


Zo ging het dus bij deze Noa short, want voor een broek was het resterende lapje te klein. Meteen twee stofrestanten weggewerkt en een leuke short als resultaat, dat is drie vliegen in één klap.


De Noa pants is het laatste patroon dat Marte van Compagnie M. uitbracht, het eerste uit haar 'basic' collectie.  Geen rits, geen knopen, enkel een elastiek wat er meteen voor zorgt dat de short snel aan en uit kan. Een basic short die er niet zo basic uitziet dankzij de prachtige zakjes.


Diezelfde zakjes zorgden ervoor dat er wat tornwerk aan te pas kwam, geheel mijn eigen domme fout. Maar kijk het eindresultaat mag er wezen, niet?


dinsdag 16 augustus 2016

Je bent vijftien en je wil wat...

Je wil helemaal geen saai leven met momenten van verveling maar een goed gevulde vakantie vol leuke uitstappen met vriendinnen.
Je wil helemaal niet de kledij van je zus afdragen maar hippe kleding ook al moet je daarvoor het halve land afschuimen.
Je wil niet op vakantie in een huisje in Friesland maar op hotel met ontbijtbuffet genieten van zon, zee en strand.
Je wil geen mama die enkel kleding naait voor zichzelf of voor je kleine zus. Af en toe mag er ook eens iets voor jou onder de naaimachine vandaan komen.


Uiteraard kies je zelf wat dat dan wel moet zijn en op een dag spot je een hippe short in de coolste stof ooit en vraag je heel lief of ze die alsjeblief voor jou wil maken. In hetzelfde stofje uiteraard want een beetje bling-bling kan heus geen kwaad. Gelukkig heeft dat naaimagazine ook gedacht aan tieners want 'grote-mensen-maten' zijn soms nog wat te ruim.


De zoektocht naar het La Maison Victor stofje bleek gelukkig vrij eenvoudig. Bij Gallery fabrics hadden ze nog een voorraadje liggen. Over de kwaliteit van de stof heb ik zo mijn bedenkingen. Zeker als je weet dat ze 41 euro/meter kost. Het 'gouden' toplaagje werd vastgehecht op de averechtse kant van de sweater stof en komt het en der los. Iets wat in mijn ogen voor zo een dure stof niet zou mogen.


Het in elkaar zetten van de 'Golda' short verliep van een leien dakje. Maatje 32 zit perfect en de gouden stof past wonderwel bij dit T-shirt dat geduldig lag te wachten in de kast. Zelfs de nieuwe handtas bleek assorti.


De originaliteitsprijs zal ik hier niet mee winnen, maar ik heb er hier eentje gelukkig gemaakt en dat is veel belangrijker als je het mij vraagt.

woensdag 3 augustus 2016

Durf meer!

Naast mijn schooljaar voor de schoolbanken zat ik dit jaar ook zelf achter de schoolbanken. Eind juni kreeg ik mijn eerste deelcertificaat patroontekenen module rok/pantalon. 


Reeds bij aanvang van deze lessenreeks had ik een rok in gedachten die ik voor mezelf wilde tekenen. Eéntje uit de zomer 2015 collectie van Jo Devisscher waarvan ik ook het stofje kocht. Dat stofje lag geduldig te wachten tot ondergetekende voldoende kennis en durf had verzameld om dat klusje te klaren.



Tijdens de examenperiode nam ik eindelijk het heft in eigen handen en begon te tekenen vertrekkende van mijn basispatroon van de rok. Het model in de catalogus werd bestudeerd, de basisrok werd een A-lijn model, de taille werd verlaagd, de plooien ingetekend. Ik nam voor de zekerheid mijn afgewerkte patroon nog even mee naar de laatste les patroontekenen en liet het even controleren door de juf.


Een leuk detail in de rok zijn de paspelzakjes die met de 'foute' kant van de stof worden gemaakt. 37 'single welt pocket'-tutorials en twee proeflapjes later durfde ik mij eindelijk aan die paspelzakken wagen in the real stuff. Er werd gemeten en nog eens gemeten, gestikt en gestreken. 


Al bij al moet ik toegeven dat ze aardig gelukt zijn, die valse zakjes. Een euforisch momentje want wat kon er nu nog fout lopen?


De zijnaden werden toegestikt, de blinde rits erin gestoken en de rok werd gepast. En toen kwam de ontnuchtering. Het ding was veel te groot en dat voor een rok getekend op mijn maten!?! 
En mijn zorgvuldig gestikte paspelzakken stonden op een netjes gemeten afstandje van de zijnaad net zoals op het 'echte' rokje. Versmallen was de boodschap.
Enter paspelzakken nog dichter tegen de zijnaad. 


Ach, zo hard valt dat nu ook niet op. En bij deze is mijn eerste zelfgetekende en gemaakte rok een feit.