Kleedjesweer!!!

Hier genieten we volop van een zalig herfstzonnetje en konden het niet laten de sandalen en kleedjes afgelopen week terug uit de kasten te toveren.

Het is heerlijk om terug rond te lopen met blote benen, de zon op je gezicht te voelen en eens niet doorweekt thuis te komen na de 11 kilometer lange fietstocht van school naar huis.

Van ons mag het nog even blijven duren!

Dit kleedje rolde in het voorjaar vanonder de naaimachine.
Stof-voor-durf-het-zelvers zorgde voor de nodige inspiratie. Het bovenstukje uit het boek werd gecombineerd met het stolplooirokje.
Het stofje heeft ze zelf gekozen op het stoffenspektakel in Mechelen.

Heeft u al gezien hoe mooi de tekening doorloopt ter hoogte van de rits?

PS: Toen ik ons kleinste meisje woensdag ging afhalen op school en we in de auto zaten om huiswaarts te rijden zei ze: 'Mama, ik ben nog iets vergeten. Je moet aan Ellen zeggen dat jij dit kleedje hebt gemaakt want ze gelooft mijn niet.'

Doe eens wat anders!

Doe eens wat anders op een luie autoloze zondag!

Laten we gaan fietsen op de autostrade aan het Zuid.

Of eens spuiten met een echte brandweerslang in de Gentse haven.

Grootse plannen

Het stoffenspektakel in Gent behoort al enkele jaren tot de vaste uitstappen. Steeds afwachtend of het lesrooster ook dit schooljaar wil meewerken. Maar ik heb geluk en kan net als de vorige jaren genieten van een vrije vrijdag. Dus trommelden we een vriendin op en vertrokken richting Flanders Expo.

Toen ik samen met de dames, afgelopen zomer, op zoek ging naar de laatste Ottobre (heb er denk ik 6 krantenwinkels over gedaan om het boekje te vinden) en hem eindelijk kon bemachtigen kozen ze allemaal een kledingstuk uit het tijdschrift. Mama wist dus wat ze ging zoeken op het stoffenspektakel.

De buit is beperkt. We hebben ons ingehouden! Bijna alle gekochte stofjes hebben al een bestemming.

Het prachtige Tulipa stofje van Lillestof kon ik echt niet laten liggen. Het kleedje op de cover van Ottobre moest en zou ik maken voor de kleinste meid. Gelukkig was de jongedame in kwestie ook in de wolken met mijn plannen.

 

 

 

Mijn eerste Oon pennenzak!

De kop is eraf!

 

Twee weken na het startschot voor het nieuwe schooljaar begint alles hier weer in de plooi te vallen. Het schoolritme is terug in ons systeem geslopen, inclusief de drukke naschoolse activiteiten agenda.

En het was best een spannende start. De drie dochters gingen namelijk alle drie naar een nieuwe school en kwamen terecht in een nieuwe klas.

 

Onze grootste dame ging voor het eerst naar derde middelbaar in het atheneum. De middelste meid zette haar eerste stappen in de bijhorende middenschool om het eerste middelbaar te vervoegen. Gelukkig voor hen beiden zaten er heel wat vertrouwde gezichten in hun klas. Vooral de middelste dochter heeft daar nood aan (Mama moest mee die eerste schooldag!) en was dan ook uiterst blij dat ze haar 6^de leerjaar vriendinnen snel kon spotten op die grote speelplaats (Mama mocht dan ook snel weer weg die eerste schooldag!).

Het spannendste was het misschien wel nog voor onze kleinste ukkepuk. Zij ging van start in het tweede leerjaar op een gloednieuwe school zonder gekende gezichten in de klas. Maar we hadden er vertrouwen in. Onze uiterst sociale meid maakt snel vriendjes, welke taal die ook spreken.

En we kregen gelijk. Na drie dagen zat er al een uitnodiging voor een feestje in haar boekentas. Wat de naam van de jarige in kwestie was wist ze niet, gelukkig stond het op de uitnodiging.

En daarmee had ik het perfecte excuus om mij te wagen aan de Oon pennenzak, die al door menig blogster werd uitgetest maar nog nooit vanonder mijn naaimachine rolde. Hopelijk is de jarige er blij mee.

 

 

 

En eergisteren kwam ze reeds met een volgende uitnodiging thuis!

Dat wordt bandwerk als het aan dit tempo blijft doorgaan.

Curieuzeneuzemosterdpot

Ik ben nogal nieuwsgierig van aard. Wil graag weten hoe de dingen in elkaar zitten, hoe ze tot stand komen. Volgens mijn papa heb ik mijn wipneus daaraan te danken?!?

Dus toen men mij vroeg om mee te werken aan het schrijven van een leerwerkboek vond ik dat wel een leuk idee. Al was het alleen maar om het hele ‘hoe komt een boek tot stand’ proces in levende lijve te kunnen/mogen meemaken.

Het thuisfront werd om toestemming gevraagd en na hun akkoord ging ik aan de slag.

Ik moet u hier vast niet bij vertellen dat er het afgelopen jaar een heleboel me-time in dit project kroop. Uren bracht ik achter de computer door, tot in Italië toe. Teksten werden geschreven, herschreven, nogmaals aangepast,… na opmerkingen van medeauteurs en nalezers. Figuren werden gezocht, lay-out werd gecontroleerd,…

Mini-mormel kwam meermaals naast mij staan met zielige oogjes en de vraag of het boek nu eindelijk bijna af was.

De verlossende mail met de mededeling ‘Jullie werk als auteurs zit erop.’ werd dan ook op gejuich onthaald.

Na ons Denemarken reisje stroomden er hier in mondjesmaat pakketjes toe.

 

Pakketjes met boeken en handleidingen.

 

 

De dochters vinden het best wel stoer dat mama haar naam op de kaft staat te pronken. De oudste hoopt zelfs stiekem dat ze op haar school het boek ook gaan gebruiken. Al was het maar alleen om te kunnen zeggen: ‘Mijn mama heeft dit boek mee geschreven.’

Mini messenger bag

Kleine meisjes worden groot,

verven dan hun lipjes rood,

doen hun mooiste schoentjes aan,

om dan snel naar school te gaan....

 

naar het eerste middelbaar wel te verstaan!!

En dan hebben we een handtasje nodig natuurlijk. 

De middelste dochter koos hier het patroon dat door mama 30% werd verkleind. De lichtblauwe gabardine komt van de Stoffenkamer, de uiltjesstof van Bambiblauw.

Het tasje werd afgewerkt als de dochters bij oma logeerden en aan hun blikken te zien eenmaal ze thuis waren is het goedgekeurd. De kleinste kwam vandaag vragen hoe lang het duurt om zo een tasje te maken. Zou dit een hint geweest zijn?